Zaman Geçmiyor Abla... // İnci Geçkil

Zaman Geçmiyor Abla...

---

        Bir çarkın içerisinde dönüp dolandığın bir dünya içerisinde nefes almak bir o kadar sancılı ve bir o kadar anlamsız... Zaman zaman yapma diyorum bunu kendine yapma!.  Ne kadar uğraşırsam uğraşayım muhakkak bir yerlerden kırmayı beceriyorlar. Çünkü ben hayata gözlerimi açarken yaralı açmışım!.. Gözlerimi açmaya çalışırken avuçlarımın içerisindeki sıcaklığı ve diğer yandan biri tarafından kucaklandığımı hissediyordum. İlk hislerimde ne kadar anlam veremesem zamanla onun anne kucağı olduğunu avucumun içindeki sıcaklığın sebebi ise babamın parmakları olduğu anlamıştım. Tek karede siyah beyaz resimlerimiz olmasa da zaman zaman ailem ile geçirdiğim çocukluk anılarımı hayal meyyal hatırlıyorum... Bazen iç sesimle mücadele ederken kendimi buluyorum. Ya çocukluğumu unutursam? Hayır diyorum hayır unutmam, unutamam onlar benim için tek anı ve tek hatıra unutursam çocukluğumu kaybederim diyorum!. Pencerenin önünde oturmuş ve bunların mücadelesini verirken karşı da ağacın altında oynayan çocuklar dikkatimi çekti. Bir beş saniye hatta on saniye çocukluğuma gittim diyebilirim. Sokağın başında kocaman çınar ağacı vardı. Mahallenin bütün çocukları ile o çınar ağacının altında oynardık...



        Çoğu arkadaşlarım ablaları ile inerdi aşağıya beraber oynarlardı. Oyun oynarken düştüklerinde hemen koşan sarılan ve kaldıran bir ablaya sahiptiler. Yanlışlıkla elin değdiğinde veyahut oyun oynarken sen düşürdüğünde ablaları savunmaya geçerdi. Senin özrün bile hükümsüz kalırdı. O çocuklara dalarken bile yine gözlerim doldu ve taştı. Eskiden olsa saklardım ve kimseye anlatmazdım. Şimdi tüm heybetimle tek tek kaleme alıyorum acılarımı, hüzünlerimi ve kırgınlıklarımı zaman geçtikçe daha iyi olacağım diyorum!.. Zaman geçmiyor abla... Birini benimsemek veya sevmek sanki suçmuş gibi öfkelenen bir toplum içinde nefes alıyorum. Öz olmasa da manevi abla dediğin insanlar bir çıkar veya menfaat uğruna seni sile biliyormuş bunu çok iyi öğrendim. Karşılıklı beklentiler içerisinde diyaloglar kurulmasına artık tahammülüm kalmadı. Zaman zaman her şeyden herkesten sıkılıyor hatta bıkıyorum. Bir süre sonra yapma diyorum yapma bunu kendine sen onlar gibi değilsin!. Maneviyatına düşkün sevecen ve bir o kadar samimisin bunu senin gibi başka kim verebilir ki? Kendi kendime moraller veriyorum... Eskiden zırhlı duruşumu üzerime giyerken şimdi insanlarla arama o zırhlı duvarı örmeye başladım. Bunun benim için daha iyi olacağına inanıyorum. İyi olmasa da bu seçimi kendim yaparak bu bedelin altına zaten kendimi çoktan bırakmış oluyorum. Benim için dünya bir çarktan ibaret... Çünkü kendi etrafında sürekli dönüyor. Çarkta öyle kimi alırsan al ve o dönmeye hala devam edecektir!.



İnci Geçkil